तो काळ अविस्मरणीय आहे मला. पाच वर्षाचा मी...पसतीसचे बाबा...माझ्या इवल्याशा भावनांचे सारे केंद्र म्हणजे बाबा...आई? नव्हती ती...मला तर आठवतच नाही ती. किती माया द्यावी बाबांनी...!!! आई नाही असे वाटू नये ना म्हणून केले का त्यांनी...नव्हे...त्यांचा पिंडच दयेचा-मायेचा. हळुवार शिस्त लावावी ती त्यांनीच. आमच्या गरजा कमी आणि म्हणूनच की काय सुख खूप..अगदी खूप...

आजचा काळ अविस्मरणीय कसा होणार बाबांना? ....अल्झायमर आहे त्याना...

पसतीसचा मी...पासष्ट्चे बाबा..बाबांच्या इवल्याशा भावनांचे सारे केंद्र म्हणजे मी. माझी पत्नी? खूप प्रेमळ आहे . घरी आहे. ती आता बाबांची आई आहे. किती माया द्यावी तिने त्याना....!!!! कोण जाणे ते आजच्या अवस्थेत तिला त्यांची आईच समजत असावेत. तिचा पिंडच दयेचा-मायेचा..हळुवार देखभाल करावी ती तिनेच. आजही आमच्या गरजा कमी आणि म्हणूनच की काय सुख खूप..अगदी खूप...

(dedicated to unfortunate Alzheimer patients)

मधुसूदन थत्ते
११-०४-२०१२