पर्वती आणि मी
============

आज सुमारे दहा वर्षानंतर मी पर्वतीवर जाणार होतो. आलं मनात, निघालो...पत्नी म्हणाली पायथ्यापर्यंत कार न्या आणि मग चढा हवे तर..

नो.... कार बीर कुछ नाही...शेवटी “रिक्षा तरी करा” एवढे ऐकून जाताना केली रिक्षा...

पर्वती बदलल्येय..Modern करायचा निष्फळ यत्न...!!!

पहिल्या दहा-वीस पाय-या गेलो तर खरा पण मन ब्रेक लावू लागलं... "आता सहा आठवड्यात तू ७४ पूर्ण होशील...एकटा आला आहेस...जपून रे बाबा..."

मंदावला की वेग.

इतक्यात मागून माझ्याच वयाचा एक घामाघूम झालेला माणूस येऊ लागला...आला... मला पास करून गेलाही...!! बाजूची विक्रेती बाई म्हणाली बाबांची ही दुसरी फेरी आहे...रोज तीन चार तरी मारतात...

मी मोठ्या आदराने त्याची पाठमोरी आकृती पाहून माझा वेग किंचित वाढवला..

मध्य टप्पा आला...तुळशी वृन्दावनाचा....

अहं.बसायचं नाही....म्हटलं पण जरा थबकलो..

इतक्यात वरून उतारावरून वेगाने येणारा तरूण घसरला...पडला...उठला..पण मला उपदेश करून गेला..."काका, येताना चपला काढा..मी काढल्या नाहीत म्हणून पडलो..."

पार वर असाच रमत गमत गेलो...देव देवेश्वराच्या मंदिराच्या भोवती..

माझ्याकडे भीमसेनजींच्या "मल्हार-मैफलीची" एक व्हिडिओ क्लिप आहे...बहुतेक किर्लोस्करांच्या घरी खास अशी १९६०-१९६२ च्या दरम्यानची आहे...

त्यात पंडितजी चिमुकल्या मुलांना घेऊन ह्या आवारातल्या गजांच्या कोनाड्यात खोल खाली असलेले पुणे पहातांना दाखवले आहेत.

आज मी मुद्दाम त्या जागी क्षणभर उभा राहिलो..

हवेत आज होता खरा खरा खूप गारवा
अन
मल्हार ऐवजी माझ्या कानावर आला काल्पनिक मारवा....

मनसोक्त फिरलो त्या आवारात...

माझे पूर्वी इथे नित्य येणं असायचं..पश्चिमेकडच्या मन्दिरामागची माझी आवडती जागा आहे...आज सूर्यास्त तिथे पहायचा होता मला..

गेलो...

परिसर खूप सारा बदलला आहे आज..

पण..मी बसत असे ती मोठी शिळा तशीच आहे...मी बसलो मिनिटभर. खूप शांत वाटले. जणू त्या शिळेने मला ओळखलेच !!!

उतरतांना चपला मात्र काढल्या नाहीत...पडलो बिडलो नाही पण पुन: अनुभव आला...एकदा उतरंडी लागली की माणूस झपाट्याने खाली येतो...तसे होऊ नये म्हणून तर प्रयत्न करायचा...!!!!

घरी परतायचे आहे पण कसे? रिक्षा करू का? इथून बिबवे वाडी ४-५ कि.मी. दूर अन तशी एकही बस नाही...काय करावे?

मनाने ठरवले चालतच जायचे...अन निघालो...वाट मात्र अगदी आडवळणाची घेतली कारण त्या वाटेने मी ३०-४० वर्षांपूर्वी पर्वतीला येत असे...

पाहू तरी तिथला भूगोल बदललाय का ते..

पुण्यात भूगोल असा सहजी बदलत नसतो..जुनी घरे पाडत नसतात..गल्ल्या-बोळ काढत नसतात...

खरं म्हणजे मला माझ्या चिमुकल्या स्वातीची शाळा अजून आहे का ते पहायचे होते...स्वाती होती चार वर्षाची अन ती होती तिची पहिली शाळा...

शाळेजवळ आलो...वाटलं शाळेची चिमुकली इमारत म्हणेल...किती वर्षांनी आलात...!!! शारदा देवीची छोटी मूर्ती तिथे भिंतीवर असायची पूर्वी...

इमारत होती..भिंत होती..पण शारदेची मूर्ती मात्र नव्हती..

कशी असेल? शाळाच नव्हती तिथे आता...!!!!

रमत गमत घरी आलो..खूप खूप समाधान वाटलं....मी पर्वती चढलो-उतरलो-अन---चालत बिबवेवाडीला आलो..!!!

मधुसूदन थत्ते
२९-०६-२०१