गुलबक्षी भल्या प्रहरी मज साद घालसी...
=========================

सकाळी चहा घ्यायचा तो फुलांच्या समवेत...झोपाळ्यावर...छोट्याशा बागेत...हे सुख अनुभवावे....

शिरी पारिजात...क्वचित कधी त्यावर भारद्वाज...बाजूच्या अजस्त्र पिंपळावर कोकिळ-किलकिलाट, इवले इवले पक्षी कोणी चिव चिव करेल कोणी मंजुळ शिट्टी वाजवेल...कोणी असे चोचीतून स्वर काढावे जणू म्हणतात.."तू तर तिथे..मी इथे"....अन तेच तेच कितीदा रिपीट करावे...!!!!

माझ्या दारी नित्य एक जादू होते..

गुलबक्षीचं झुडूप पारिजाताच्या फुलांची ओढणी घेते ...

एकदा मी शेजारच्या चिमुकलीला बोलावले...

"बघ गुलबक्षीला प्राजक्ताची फुले आली आपल्या बागेत..." धावत आली..."काय हो आजोबा..." म्हणाली अन पळाली..

मंद सुगंधी पिवळी जर्द गुलबक्षी....पाहून मोहून जावे....काकू तोडताना खूप काळजी घेते...मला निक्षून सांगते...देठाखालच्या हिरव्या भागासकट तोडा....मला गुलबक्षीची वेणी करायची आहे देवीसाठी...

काय सुरेख वेणी करते पद्मजा काकू...देठ एकात एक गुंफते..वाढवत जाते...मग पूजा करतांना मी त्यालाच फुलाचा हार मानून देवीला घालतो.

अशी ही दारची गुलबक्षी....

वर्षा ऋतूच्या जरा आधी फुलू लागते ती थेट कोजागिरी करून मग लुप्त होते...

पारीजाताला निरोप देते...आम्हालाही सांगून जाते..

"येईन पुढल्या श्रावणात नक्की हं..."

मधुसूदन थत्ते
०९-०९-२०१४