सुमनांनो तुम्ही झाडाची शोभा की माझ्या परडीची?

मी असेन ७-८ वर्षाचा...एक सुंदर, विलोभनीय नील-कमल मला दिसले...पद्मालयाच्या (जळगाव जिल्हा) मंदिरा समोरच्या जलाशयाच्या मध्यावर..."मी इथेच बरे"..जणू सांगत होते.

"हवय का तुला?" माझा मोठा आतेभाऊ म्हणाला आणि मारला त्याने सूर त्या खोल पाण्यात...
कमळ हाती आले..पण ...मी ते देवीला वाहिले...

एकदा रात्री झोपाळ्यावर बसलो होतो...मंद सुगंध दरवळत आला...मी ओळखलं...ही तर रातराणी...झुडुपाजवळ गेलो...परिमल बराच कमी झाला...अंधारात फुले दिसेनात..."आम्ही इथेच बरी"..जणू सांगत होती....." खुडाल तर पस्तावाल..."

पहाटे बाहेर पडलो..उंच उंच चाफा दिसला...पण एक फूल उडी मारून काठीने पाडलंच मी खाली.....दुस-या दिवशी ते पाडलेलं पुष्प लाल पडलं..कोमेजलं...

बाहेर पडलो...तेच झाड...त्यावर कालची सारी फुले टवटवीत होती..सुगंध पसरवत होती..."आम्ही इथेच बरी"..जणू सांगत होती

पारिजात मात्र म्हणाला..."मी अपवाद...ही घे हवी तेवढी फुले..." आणि वा-याच्या झुळुकेने त्याला मदत केली...टपटप सुमने भुइवर पडली...

"आम्ही देवाच्या पायी बरी"..जणू सांगत होती

मधुसूदन थत्ते
१९-०९-२०